Նամակ նախագահին ( Ցեղասպանություն )

[Երեխա]

Սրանով սկսվում է նամակների մի շարք որոնք իրենց էությանբ ավելի շուտ ուղղված են հասարակությանւ քան նախագահին, բայց լսելի լինելը խնդրի մի մասն է, մյուս եվ ավելի կարեվոր մասը քննարկումներն են, այնպես որ կխնդրեի ակտիվորեն մասնակցել...

Հարգելի պր. Քոչարյան վերջին ժամանակներս նկատվում է Ցեղասպանության թեմայի ակտիվացում ձեր թիմակիցների ու ձեր կողմից հովանավորյալ մեդիաների կողմից: Այդ ակտիվացումները միգուցե ունենային դրական էլեմենտ ու գովերգվեին իմ կողմից պատմական որեվե այլ դարաշրջանում, բայց ոչ հիմա: Եվ շատ հաճախ մեդիաներով ( որոնց թվում եվ հանրաինով ) հնչում են հակաթուրքական մոլեգին ելույթներ:
Նույնիսկ իրենից ոչինչ չներկայացնող Ֆիլիպի Երեվանյան այցը առաջացրեց հակաթուրքականության մի հերթական ալիք: Սրա մեջ ես մեղմ ասած վտանգավոր տարրեր եմ տեսնում:
Մեր արտաքին գերատեսչության ղեկավարը հայտարարում է Էրդողանի հրավեր հայտարարությանն ի պատասխան, որ պատմաբաններն անելիք չունեն, թուրքերը պետք է ընդունեն իրենց ոճիրը: Հարցը հետեվյալն է:
Որքանով է մոտեցումն արդարացված՞ Որքանով կարելի է պնդել որ այս մոտեցումը փակուղային չէ ու որ սրա տրամաբանական վերջը համայն հայության կողմից թուրք ազգի հանդեպ կույր ատելությունը չէ:
Այդյոք դա մեզ պետք է՞ Հաշվի առնելով, որ աշխարհաքաղաքական զարգացումներն ի վերջո տանում են ռուսական ռազմաբազաների դուրս բերումին Հայքից ու թուրքիայի հետ սահմանի բացմանը:
Կարծում եմ, որ մեզ չարժե մնալ կոտրած տաշտակի առջեվ: Կարելի է հիմա մտածել ու ուղիներ որոնել կառուցելու հարաբերություններ առանց նախապայմանների:
Պրն. նախագահ կարծում եմ բնավ պետք չէ ոգեվորվել այս կամ այն պետությունների կողմից ցեղասպանության փաստի ճանաչմամբ, քանզի դա անկախ է մեր ուժից ( ավելի թույլ Հայք քան այսօր դժվար է պատկերացնել ) եվ հետեվաբար այդ գործընթացները պայմանավորված են ցեղասպանությունը ճանաչող պետությունների շահերից, այն է Հայքը հերթական թեմատիկայով դարձել է մանր ու մեծ տերությունների ձեռքին խաղալիք:
Առաջարկում եմ
1. Փակել եղեռնի հուշահամալիրը մի քանի տարով գոնե ու համահայկական հակաթուրքական այս փսիխոզը հանդարտեցնենք:
2. Հեռացնել Դաշնակներին իշխանությունից, քանզի նրանց հակաթուրքական արմատական առանց կոմրոմիսի դիրքորոշումը վնաս է մեր արտաքին դիվանագիտությանը: Նրանց որպես ակտիվ ընդդիմություն կամ խորհրդարանական ուժ պահելը հնարավորություն կտա ներսում ակտիվ պահել ցեղասպանության թեման, բայց եվ խուսափել դրսում էշի անուն հանելուց:
3. Բացել թուրքիայի հետ սահմանը ու առայժմս թողնել ցեղասպանության թեման արտաքին աշխարհում արծարծելը:

Հաստատելու համար այս ուղղության այլընտրանք չունենալը կարելի է նայել Հերոսիմայի ու Նագասակիի դեպքերին ու ուսումնասիել ճապոնացիների պահվածքը: Անցել են կույր ատելության ժամանակները պրն. նախագահ, ժամանակն է դիվանագիտական հաղթանակների, եկեք շփվենք եվ դրանով հաղթենք, Հայն ունի մուսուլմանին հաղթելու այն բորոյական ու մտավոր ուժը: Եկենք թողնենք վախկոտ ու փոքրոգի լացը ու ապրենք մրցակցության մեջ: Մենք ուժեղ ենք, վստահ եղեք ու մեր ուժը մեր լացի մեջ չէ, ուժը կերեվա սահմանի բացումից անմիջապես հետո:

Վահե
Երեվան, Մարտ 2005

[Moonlight]

isk ov e hexinak@?

[Երեխա]

իսկ դու ինչ ես կարծում ՞

[Moonlight]

chishtn asac, karcik chunem te ov e hexinak@. iharke namakum artahaytvac mtkeri nkatmamb unem stuyg koxmnoroshvac karcik, de ek harcnum?
incheve, hexinaki anun@ nshvac che, namak@ storagrvac che, miayn past@, vot duk ek post forumum, kareli e entadrel, vor inknerd el handisanum ek hexinak@?

da el eakan che aydkan. namak@ publicacvac e, kareli e azat knnarkel jamanaki arkay8 depkum

[Երեխա]

uxxvac e

[Obelix]

Վահե ջան,

Իհարկե ճիշտ է, որ կույր, աննպատակ ատելությունը մեղմ ասած անարդյունավետ է, իսկ ավելի ճիշտ ժամանակի ընթացքում իրեն կործանիչ է ցուցադրում: Իհարկե, դաստիրակել սերունդ, որը միայն գիտի ատել թուրքին չիմանալով նույնիսկ ինչի համար է ատում, աննպատակ է եվ մի օր շուռ է գալու մեր դեմ:

Սակայն, կա մի ցավալի բայց... Այսօր մենք տեսնում ենք մի ցավալի երեւույթ, դա է ազգայինի դեգրադացիան: Դու ասում ես, հայն ունի բարոյական ուժ... Այ հենց այդ բարոյական ուժի վրա եմ օրեցօր սկսում ավելի ու ավելի կասկածել: Այո, թուրքին ատելն աննպատակ, ատելու համար միայն, արդեն դեգրադացիա է, սակայն իրականությւոնը կարող է ցույց տալ, որ այդ ատելության մեջ թաքցրած կոնսերվատիզմից /այստեղ կարելի է հիշել ամեն ինչ, ռաբիզների մասին, սեքս բեզ լյուբվիի մասին, եւ այլն/ հրաժարվելն ավելի թանկ կարող է մեզ նստի:
Խնդիրը՝ հասարակության դուրս բերումն է ճգնաժամից: Լուծման ճանապարհը՝ չափազանց բարդ, բայց հնարավոր, որովհետեւ անձամբ ես դեռ չեմ կորցրել հույսը, որ մենք կարող ենք լինել եվրոպական ազգ: Բայց այդ ճանապարհին պետք է չափազանց զգույշ լինել, որ չքանդել այն, թեեւ փտած, բայց դեռեւս կանգուն հիմքերը, որոնց վրա կանգնել է ներկայիս հասարակությունը:

Մեր ամենադաժան ճակատագիրը՝ մոռացությունն է, եւ այդ ճակատագրի միակ հետեւանքը՝ մեր կործանումը:

Մի անգամ նայեք, ոնց են օրինակ Անգլիայում նշում երկրորդ համաշխարհայինի զոհերի հիշատակի օրը: Կարամ գռազ գամ, որ հարյուր տարի հետո նույն ձեւ, նույն շնորքով ու թասիբով ազգովի կնշեն: Որովհետեւ ունեն հասարակություն, որն ընդունակ է ընդունել պատմությունը եւ հասկանալ այն, եւ գուցե քաղել նրանից դասեր:

Արտաքին քաղաքական ոլորտում կարելի է, եւ պետք է դիվանագիտությամբ զբաղվել: Չնայած պատմության դառը փորձը ցույց է տվել, որ մենք՝ հայերս, դիվանագիտությունից այնքան ենք հեռու, ինչքան խոզը տուռնիկից: Բայց, ինչեւէ, պետք է փորձել: Սահմաննել է պետք բացել, եւ հարաբերությունների հիմք է պետք դնել: Բայց այդ ամենի հետ մեկտեղ, պետք է ազգի ու ժողովրդի մեջ պահել հիշատակը եւ նրա կողքից կերտել հասարակություն:

Հունաստանում թուրքի անունը քֆուր է: Բայց ֆենոմենալ էր, ոնց հույները թուրքերի հետ ախպերացան /դիվանագիտորեն/:

[Երեխա]

Originally Posted by Obelix

Վահե ջան,
Իհարկե ճիշտ է, որ կույր, աննպատակ ատելությունը մեղմ ասած անարդյունավետ է, իսկ ավելի ճիշտ ժամանակի ընթացքում իրեն կործանիչ է ցուցադրում: Իհարկե, դաստիրակել սերունդ, որը միայն գիտի ատել թուրքին չիմանալով նույնիսկ ինչի համար է ատում, աննպատակ է եվ մի օր շուռ է գալու մեր դեմ:

Իհարկե շուռ է գալու եթե դեռ շուռ չի եկել.

Originally Posted by Obelix

Սակայն, կա մի ցավալի բայց... Այսօր մենք տեսնում ենք մի ցավալի երեւույթ, դա է ազգայինի դեգրադացիան: Դու ասում ես, հայն ունի բարոյական ուժ... Այ հենց այդ բարոյական ուժի վրա եմ օրեցօր սկսում ավելի ու ավելի կասկածել: Այո, թուրքին ատելն աննպատակ, ատելու համար միայն, արդեն դեգրադացիա է, սակայն իրականությւոնը կարող է ցույց տալ, որ այդ ատելության մեջ թաքցրած կոնսերվատիզմից /այստեղ կարելի է հիշել ամեն ինչ, ռաբիզների մասին, սեքս բեզ լյուբվիի մասին, եւ այլն/ հրաժարվելն ավելի թանկ կարող է մեզ նստի:
Խնդիրը՝ հասարակության դուրս բերումն է ճգնաժամից: Լուծման ճանապարհը՝ չափազանց բարդ, բայց հնարավոր, որովհետեւ անձամբ ես դեռ չեմ կորցրել հույսը, որ մենք կարող ենք լինել եվրոպական ազգ: Բայց այդ ճանապարհին պետք է չափազանց զգույշ լինել, որ չքանդել այն, թեեւ փտած, բայց դեռեւս կանգուն հիմքերը, որոնց վրա կանգնել է ներկայիս հասարակությունը:

Եխխխ...

Originally Posted by Obelix

Մեր ամենադաժան ճակատագիրը՝ մոռացությունն է, եւ այդ ճակատագրի միակ հետեւանքը՝ մեր կործանումը:

Իհարկե մոռացությունը դաժան բան է, նամանավանդ որ հարեվանդ հիշում է, բայց ինչպես նշում ես ստորեվ մոռացությունը պետք չէ շփոթել ատելության հետ, հայերը կամ ատում են կամ սիրում, քաղաքական կատեգորիաներով մտածող մարդիկ չկան. Իմ խորին համոզմամբ այս ամենը կախված է մի մարդուց, Աթաթուրքը Նարեկ բարբարոսներին, այդ անասունների այդ խունտային մոտեցրեց եվրոպային, ու ահագին մոտոցրեց Նարեկ, նայիր նախկան իրեն Թուրքիային ու 30 ականների Թուրքիային.
Մեկ մարդ է պետք, քանզի գաղափարախոսությունն արդեն ունենք Նարեկ, դա Նժդեհյան գաղափարախոսությունն է:

Originally Posted by Obelix

Մի անգամ նայեք, ոնց են օրինակ Անգլիայում նշում երկրորդ համաշխարհայինի զոհերի հիշատակի օրը: Կարամ գռազ գամ, որ հարյուր տարի հետո նույն ձեւ, նույն շնորքով ու թասիբով ազգովի կնշեն: Որովհետեւ ունեն հասարակություն, որն ընդունակ է ընդունել պատմությունը եւ հասկանալ այն, եւ գուցե քաղել նրանից դասեր:

Արտաքին քաղաքական ոլորտում կարելի է, եւ պետք է դիվանագիտությամբ զբաղվել: Չնայած պատմության դառը փորձը ցույց է տվել, որ մենք՝ հայերս, դիվանագիտությունից այնքան ենք հեռու, ինչքան խոզը տուռնիկից: Բայց, ինչեւէ, պետք է փորձել: Սահմաննել է պետք բացել, եւ հարաբերությունների հիմք է պետք դնել: Բայց այդ ամենի հետ մեկտեղ, պետք է ազգի ու ժողովրդի մեջ պահել հիշատակը եւ նրա կողքից կերտել հասարակություն:


Հունաստանում թուրքի անունը քֆուր է: Բայց ֆենոմենալ էր, ոնց հույները թուրքերի հետ ախպերացան /դիվանագիտորեն/:

Բա իմ ասածն էլ դա է Նարեկ, ես մեկ մեկ ռադիկալ բաներ եմ ասում, դա մարդկանց կույր լինելը տեսնելուց է, ու հուսահատվելուց, ինձանից լավ առաջնորդ դուրս չի գա, այդ 1 մարդը պետք է լինի հավասաչակշռված, սա է առաջին պայմանը: Կարելի է առեվտուր անել, կարելի է գնալ գալ, աշխատել այդ երկրում ( թուրքիայում ), գործարաններ ունենալ ու բարբարոսներին աշխատեցնել բայց հոգում վառ պահել, սպասելով այն օրվան երբ կլինենք ավելի ուժեղ ու կկարողանանք ստանալ մեր ուզածը: Եվ ոչ թե տասնյակ տարիներ շարունակ պոռռալ ցեղասպանություն ցեղասպանություն, չունենալ դիվանագիտություն ու եվրոպացի տեսակի մոտ առաջացնել քմծիծաղ.




Եվ մեկ ել մի բան, Մենք եվրոպացի ենք թե ոչ. Նարեկ վստահաբար եմ ասում, սա իմ մեջ արմատացած տեսակետն է
1. Մենք դիվանագիտություն ունենք նրանցից սեվորելու
2. Մենք մարդու իրավունքներ ունենք նրանցից սովորելու
3. Մենք ժողովրդավարություն ունենք նրանցից սովորելու

ԲԱՅՑ
մենք կրողն ու պահողն ենք Նարեկացու ու Քուչակի ազգի, տեսակի, որը գենոֆոնդ է, որը պատմության մեջ թուրք պարսիկ ու արաբի ել խառնվելով ելի պահպանել է իր տեսակի մեծությունը ( Սարոյան, Նժդեհ ).
Իսկ սա սովորելով չէ Նարեկ, սա մի բան է որը մենք ունենք մեր արյան մեջ եվ որի պահպանման չքանդվող պարիսպներն են մեր լեզուն ու մեր կրոնը. Քանի կան սրանք կա մեր տեսակը, կա մեր ցեղը ու կլինենք
Այսինքն մեզանից հնարավոր է սովորել միայն պահպանվել, տեսակը չսպառել, այն ինչ վստահաբար եվրոպային այսօր ավելի քան երբեվե անհրաժեշտ է, իրենց թուրքաարաբական շատացող կոնտինգենտով.

Թե չէ գիտես եվրոպա - եվրոպա մեզանից ավել են՞
Նարեկացին 10 դար առաջ գրել է ավարտուն մտքեր, որոնց 20 դարավերջում նոր նոր հասել են Քամյուի, Շոպենհաուերի, Սարտրի, Շտայների, Շեստովի, Կերկագորի ու մնացյալի նման մտածողներ.

Չարենցյան վերջաբան ...

[Obelix]

Originally Posted by erexa

Իհարկե մոռացությունը դաժան բան է, նամանավանդ որ հարեվանդ հիշում է, բայց ինչպես նշում ես ստորեվ մոռացությունը պետք չէ շփոթել ատելության հետ, հայերը կամ ատում են կամ սիրում, քաղաքական կատեգորիաներով մտածող մարդիկ չկան. Իմ խորին համոզմամբ այս ամենը կախված է մի մարդուց, Աթաթուրքը Նարեկ բարբարոսներին, այդ անասունների այդ խունտային մոտեցրեց եվրոպային, ու ահագին մոտոցրեց Նարեկ, նայիր նախկան իրեն Թուրքիային ու 30 ականների Թուրքիային.
Մեկ մարդ է պետք, քանզի գաղափարախոսությունն արդեն ունենք Նարեկ, դա Նժդեհյան գաղափարախոսությունն է:

Իմիջիայլոց ցնցվեցի, երբ հարեւան թոփիկում բերեցին թուրքերի համեմատությունը՝ Վազգենի ու Աթաթուրքի միջեւ:
Ավաղ ուշ չլինի, մինչեւ գտնենք այդ մարդուն:

Ինչ վերաբերվում է գաղափարախոսության: Ես վերջերս եկել եմ այն համոզմունքին, որ գաղափարախոսությունը գուցե եւ ավելորդ է մեզ համար: Գաղափարախոսությունը մեր գեներում է, եւ այն շատ ավելի ճկուն է, քան որեւէ գրված գաղափարախոսույթւն: Դու այդ միտքն արտահայտել ես ստորեւ Ուղղակի, ցավոք, այն դեռ պետք է արթնացնել:

ես մեկ մեկ ռադիկալ բաներ եմ ասում, դա մարդկանց կույր լինելը տեսնելուց է, ու հուսահատվելուց, ինձանից լավ առաջնորդ դուրս չի գա

Եթե իմանաս ո՜նց եմ քեզ հասկանում:

Եվ մեկ ել մի բան, Մենք եվրոպացի ենք թե ոչ. Նարեկ վստահաբար եմ ասում, սա իմ մեջ արմատացած տեսակետն է
1. Մենք դիվանագիտություն ունենք նրանցից սեվորելու
2. Մենք մարդու իրավունքներ ունենք նրանցից սովորելու
3. Մենք ժողովրդավարություն ունենք նրանցից սովորելու

ԲԱՅՑ
մենք կրողն ու պահողն ենք Նարեկացու ու Քուչակի ազգի, տեսակի, որը գենոֆոնդ է, որը պատմության մեջ թուրք պարսիկ ու արաբի ել խառնվելով ելի պահպանել է իր տեսակի մեծությունը ( Սարոյան, Նժդեհ ).
Իսկ սա սովորելով չէ Նարեկ, սա մի բան է որը մենք ունենք մեր արյան մեջ եվ որի պահպանման չքանդվող պարիսպներն են մեր լեզուն ու մեր կրոնը. Քանի կան սրանք կա մեր տեսակը, կա մեր ցեղը ու կլինենք
Այսինքն մեզանից հնարավոր է սովորել միայն պահպանվել, տեսակը չսպառել, այն ինչ վստահաբար եվրոպային այսօր ավելի քան երբեվե անհրաժեշտ է, իրենց թուրքաարաբական շատացող կոնտինգենտով.

Թե չէ գիտես եվրոպա - եվրոպա մեզանից ավել են՞
Նարեկացին 10 դար առաջ գրել է ավարտուն մտքեր, որոնց 20 դարավերջում նոր նոր հասել են Քամյուի, Շոպենհաուերի, Սարտրի, Շտայների, Շեստովի, Կերկագորի ու մնացյալի նման մտածողներ.

Իրենք մեզ պետք է սովորացնեն ապրել այսօր, մենք իրենց պետք է սովորեցնենք ապրել հավերժ

Ուղղակի, մենք պետք է այսօր սովորենք ապրել, եթե չենք ուզում վաղը կորցնել ամեն ինչ:

Ինչ նորից վերաբերվում է թուրքիային եւ թուրքերին: Անձամբ ես չեմ ատում: Ես վերաբերվում եմ մի տոկոս սուբյեկտիվ հակակրանքով, որը գալիս է թուրքերի հետ իմ ունեցած շփումից: Բայց ամենի հետ, ես փորձում եմ պահել գիտակցություն, որը ես անպայման մի օր կփոխանցեմ երեխայիս, որովհետեւ նա հավանաբար ոչ կունենա շխվելու հնարավորությունը, ոչ էլ կապրի այն աշխարհում, որում մեծացել եմ ես:
Բայց ինչեւէ, ատելությունից անցումը գիտակցության շատ դժվար պրոցեսս է: Դրա համար ավելի լավ է նայել ավելի ընդհանուր եւ կատարել անցումը դեպի եվրոպական հասարակություն: Իսկ այնտեղ, եթե լինի էլ ատելություն, մեկ է, դա արդեն կարեւթր չի լինի: Չնայած համոզված եմ, կլինի եւ այդ:
Հիմա սկսել պոչի՞ց: Քանդե՞լ հիշատակի այն կարծրացած կողմը /ատելույթւոնը/: Որ հայտվել անորոշ մի վիճակում: Սա այն դեպքն է, երբ սկսում են խոսալ եվրոպական կատեգորիաներով, աանց ունենալու հասարակությոան մեջ դրա համար որեւէ հիմք...

Հիմա ցավոք ժամանակս սուղ է, թե չէ ավելի մանրամասն կգրեի...

[analyst]

(Заранее приношу извинения за русский язык, но транслитом писать не хочется , а талантом писать армянскими буковками не обладаю)

Ой,извините конечно, но не выдержала душа поэта.Нарек, ахперс, херик елав бол егхав...

Я НЕ ВЕРЮ что европа может нас научить следованию правам человека. их НЕТ. Есть только сплошной вой на эту тему. И нигде их нет.Это миф. Лозунги фрнацузкой революции , конституция Наполеона,liberte,fraternite, egalite сродни
лозунгам 15 летней давности. Демократия невозможна. Демократия - такой же миф как и Коммунизм. Хватит строить коммунизм, мы этот этап уже прошли. Хвататит насильно импортировать революцию в нашу старну. Нам и так не сахар, только революций не хватало.

Единственный существующий строй по вему миру - олигархия. Где то выражена больше, где-то меньше. Где то олигархия борется в открытую , где-то - в закрытую. где-то появляются мощные олигархи и называют себя государством, и используют методы полицейского контроля для подавления более слабых олигархов. На этом основаны так называемые "демократические государства". В этом плане и Россия тоже демократичная страна.

Я НЕ ВЕРЮ что европа может научить дипломатии... Дипломатия возможна только когда есть сила. Чехословакия в 38-ом не смогла играть в дипломатические игры поскольку у нее не было никакой силы. Точно так же и Армения. О какой дипломатии может идти речь если единственный вопрос который еще может решать Армения - в чью жопу лучше лезть.

касательно жоп - о ней отдельная песнь. меня всегда удивляли люди которые так красиво поют о прелестях эвездато-полосатой жопы перед триколорной жопой. Так красиво рассказывают, так красиво рассказывают, что порой кажется что это и не жопа вовсе, а санаторий. НО ВСЕ ТАКИ ОНА ЖОПА. хоть и с Евроремонтом.

Так любимый здесь Нжде, которого не все читали, но все цитируют, ставил главной задачей "зердз пахел хай мшакуйты отаразги аздецутюннериц"... Ну и? Как мы собираемся это делать в жопе? В такой красивой демократо-глобалистской жопе?

Я спрашиваю себя, когда мы перестанем надеятся что заграница нам поможет!? До коих пор мы будем писать письма казаков турецкому султану!? Лучшие страницы нашей истории писались не письмописцами а теми кто с оружием в руках и посылая иностранных эмисаров на*** творил свою историю. Те же самые карабахские мелики. разве ждали они помощи? разве просили чтоб их приняли в НАТО и дали им оружие? Нет - сами ковали свои сабли и сами вступали в бой, понимая что никто им не поможет, кроме как их самих.

Единственное чему нам надо учится у Европы - самоуважению и расчете на свои силы. Отто фон Бисмарк, сеей железный муж Германии не ждал пока кто то явится с неба или Евросоюза, и соеденит Германию...

Хватит! Хватит пафоса, хватит слепого поклонения мифиоческим иделам демократии, хватит говорить что "Իրենք մեզ պետք է սովորացնեն ապրել այսօր, մենք իրենց պետք է սովորեցնենք ապրել հավերժ" ( эта фраза меня вообще убила).. Мы маленькая, никчемная страна, которая сама должна всему научится. Путь тернист, но мы должны пробится.

[Երեխա]

Originally Posted by Obelix

Իմիջիայլոց ցնցվեցի, երբ հարեւան թոփիկում բերեցին թուրքերի համեմատությունը՝ Վազգենի ու Աթաթուրքի միջեւ:
Ավաղ ուշ չլինի, մինչեւ գտնենք այդ մարդուն:

Ինչ վերաբերվում է գաղափարախոսության: Ես վերջերս եկել եմ այն համոզմունքին, որ գաղափարախոսությունը գուցե եւ ավելորդ է մեզ համար: Գաղափարախոսությունը մեր գեներում է, եւ այն շատ ավելի ճկուն է, քան որեւէ գրված գաղափարախոսույթւն: Դու այդ միտքն արտահայտել ես ստորեւ Ուղղակի, ցավոք, այն դեռ պետք է արթնացնել:


Եթե իմանաս ո՜նց եմ քեզ հասկանում:



Իրենք մեզ պետք է սովորացնեն ապրել այսօր, մենք իրենց պետք է սովորեցնենք ապրել հավերժ

Ուղղակի, մենք պետք է այսօր սովորենք ապրել, եթե չենք ուզում վաղը կորցնել ամեն ինչ:

Ինչ նորից վերաբերվում է թուրքիային եւ թուրքերին: Անձամբ ես չեմ ատում: Ես վերաբերվում եմ մի տոկոս սուբյեկտիվ հակակրանքով, որը գալիս է թուրքերի հետ իմ ունեցած շփումից: Բայց ամենի հետ, ես փորձում եմ պահել գիտակցություն, որը ես անպայման մի օր կփոխանցեմ երեխայիս, որովհետեւ նա հավանաբար ոչ կունենա շխվելու հնարավորությունը, ոչ էլ կապրի այն աշխարհում, որում մեծացել եմ ես:
Բայց ինչեւէ, ատելությունից անցումը գիտակցության շատ դժվար պրոցեսս է: Դրա համար ավելի լավ է նայել ավելի ընդհանուր եւ կատարել անցումը դեպի եվրոպական հասարակություն: Իսկ այնտեղ, եթե լինի էլ ատելություն, մեկ է, դա արդեն կարեւթր չի լինի: Չնայած համոզված եմ, կլինի եւ այդ:
Հիմա սկսել պոչի՞ց: Քանդե՞լ հիշատակի այն կարծրացած կողմը /ատելույթւոնը/: Որ հայտվել անորոշ մի վիճակում: Սա այն դեպքն է, երբ սկսում են խոսալ եվրոպական կատեգորիաներով, աանց ունենալու հասարակությոան մեջ դրա համար որեւէ հիմք...

Հիմա ցավոք ժամանակս սուղ է, թե չէ ավելի մանրամասն կգրեի...

UXXAKI 100 % !