Грант Динк - реакции

[Mono]

Հրանտ Դինքն իր գործունեությամբ կարողացավ ապացուցել շատ կարեւոր բան. կարելի է հավասարապես նվիրված լինել թե° հայ ազգին եւ թե° թուրքական պետությանը, եւ այդ «նվիրվածությունների» միջեւ հակասություն չկա: Նրա համար Ցեղասպանության ճանաչումը ոչ միայն պատմական ճշմարտության ընդունում էր, այլեւ իր պետությունը ավելի ժամանակակից, ավելի քաղաքակիրթ, ավելի «եվրոպական» դարձնելու ճանապարհ: Ցավոք, այդ պետությունը, ի դեմս նրա քաղաքական վերնախավի եւ իշխանության, ամեն կերպ դիմադրում է այդ առաջընթացին: Հարեւան երկրում ստեղծվել է ազգայնամոլության, անհանդուրժողականության մթնոլորտ, որի զոհը դարձավ հայ լրագրողը: Իսկ այդ մթնոլորտի համար պատասխանատուն, իհարկե, նախեւառաջ, Թուրքիայի իշխանություններն են:

Ազգայնականները, անկախ նրանից, թե ինչ ազգի են, ուզում են համոզել, որ իրենց էթնոսը ամենաբարին է, ամենաարդարը, ամենահանդուրժողը ու պատմականորեն «ամենատառապյալը» (հենց այդ տրամաբանությամբ էլ Թուրքիայի ղեկավարները նույնիսկ տեսականորեն բացառում են, որ իրենց ժողովրդի պատմության մեջ ամոթալի էջեր են եղել): Եվ հակառակը© ըստ ազգայնականների՝ կան էթնոսներ, որոնք իրենց էությամբ դաժան են, նենգ եւ արնախում: Դա, իհարկե, հեքիաթ է: Այն ազգերը, ում բախտ է վիճակվել ստեղծել պետություն, իրար հետ մրցում են ոչ թե իրենց «ներքին», ի վերուստ տրված հատկություններով, այլ նրանով, թե ինչպես են կազմակերպել իրենց պետությունների կյանքը: Այդ առումով բելգիացիները կամ շվեդները զգալի առավելություն ունեն հայերի եւ թուրքերի նկատմամբ՝ ոչ թե այն պատճառով, որ ավելի բարի են եւ արդար, այլ նրանով, որ իրենց պետությունները գտնվում են զարգացման ավելի բարձր աստիճանի վրա:

Երբ մենք արձանագրում ենք, որ Թուրքիա պետությունը դեռ չի հասել քաղաքակրթության, մշակույթի այն մակարդակի, որը նրան հնարավորություն կտար եվրոպական ընտանիքի լիիրավ անդամ դառնալ, դա չի նշանակում, թե Հայաստան պետությունն այդ առումով ավելի բարվոք վիճակում է: Այստեղ մենք՝ ժամանակակից հայաստանցիներս, բացարձակապես պարծենալու տեղ չունենք: Քաղաքակիրթ երկրում հնարավոր չէ, որ ամբողջ «բիզնես էլիտան» եւ խորհրդարանի մեծ մասը կազմված լինեն կիսագրագետ խուժանից: Քաղաքակիրթ երկրում իշխանությանն ընտրում է ժողովուրդը եւ այն փոխվում է ընտրությունների միջոցով: Վերջապես, քաղաքակիրթ երկրում նախագահն իրեն դուր չեկած հեռուստաընկերությունները չի կարող փակել, եւ հետեւաբար՝ ասել, որ Հայաստանում իշխանություններն ավելի հանդուրժող են այլակարծության նկատմամբ, քան Թուրքիայում, մենք, ցավոք, չենք կարող:

Եթե իսկապես ուզում ենք հասնել մեր ազգային իղձերին, ապա ճանապարհը մեկն է. ստեղծել ավելի ժամանակակից, ավելի ժողովրդավարական, տնտեսապես եւ քաղաքականապես ավելի զարգացած պետություն, քան մեր հարեւաններինն է: Դա, իհարկե, ավելի դժվար է, քան դատարկ «պահանջատիրությամբ» օդ ցնցելը:

ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ

аравот.ам

Стандартный подход для аравота
+ Любую тему о Турции сводить к внутриармянским реалиям, и на двух-трех примерах доказать что "армяне не лучше турков". а может даже и хуже в чем то.
+ Критика националистов, притом под словом "националисты" имеется ввиду какой то мифический образ который Аравот и ко сами же создали. То есть диалог со виртуальным существом самим же созданным. В медицине это считается психическим отклонением.
Армянские "националисты" такие же разные как могут быть разными вообще армяне.
+ Возвлечивание и идеализация европейской цивилизации, евроцентризм, насаждение идеи что будто весь мир вертится вокруг европейских ценностей и вся история человечества это строительство европы. Короче культ Европы.

Позже я прокоментирую эти моменты

[ByTheWay]

kak vsegda gurnalisti v svo'om repertuare
a turki kakimi bili ran'she, takimi i osta'utca
isk et iranc evropamet qaxaqakanut'un@ shat nmana vaxtin "Erit Turqeri" qaxaqakanut'an@

[Meme]

Nu ha, sut ban chi asum mardy, Hrant Dinqi spanutyan hetevanqov teghi unecats xarnashpotutyunneri aranqum uzum a mer problemneri vra achq pahel. A Armenia eshe dolzhna nauchitsya borotsya za nacional'nye cennosti edinoglasno kak nashi krovavye sosedi, no na bolee civilizovannom urovne, a to gruzit' diasporu vse vremya kak to ne chestno.

[Mono]

А теперь попунктно, проанализируем все опусы данного едиториала.

Հրանտ Դինքն իր գործունեությամբ կարողացավ ապացուցել շատ կարեւոր բան. կարելի է հավասարապես նվիրված լինել թե° հայ ազգին եւ թե° թուրքական պետությանը, եւ այդ «նվիրվածությունների» միջեւ հակասություն չկա:

Налицо перетасовка понятии. Грант Динк не показал пример верноподанности турецкому государству. Грант Динк показал что турецкое государство не является истинным представителем интересов турецкого народа !!! Более того если бы Арам Абрамян попытался бы выйти из своей либеральной стереотипной скорлупы то увидел бы очевидную вещь.
Любой армянин или неармянин который ведет работу по признанию геноцида в мире и в Турции на самом деле совершает благо для турецкого народа. Эти люди помогают турецкому народу освободится от гнета турецкого фашистского режима и его человеконенавистного законадательства.
Также любой человек который активно или пассивно сопротивляется идею признания геноцида на самом деле является пособником турецкого фашистского режима и тем самым работает на то чтобы дольше удержать многонациональный турецкий народ в тисках этого режима.

И пусть теперь Арам Абрамян сам посмотрит на себя и поанализирует, конкретно он на какую идею работает ? На освобождение турецкого народа или на поддержания этого статуса ?

Նրա համար Ցեղասպանության ճանաչումը ոչ միայն պատմական ճշմարտության ընդունում էր, այլեւ իր պետությունը ավելի ժամանակակից, ավելի քաղաքակիրթ, ավելի «եվրոպական» դարձնելու ճանապարհ:

Однако здрасте. Неужели для понимания этого очевидного факта нужна была смерть Динка. Неужели простой логикой невозможно было понять что до тех пор пока Турецкое государство не признает говорить о демократии в Турции это глупо, и признак слабоумия.

Ցավոք, այդ պետությունը, ի դեմս նրա քաղաքական վերնախավի եւ իշխանության, ամեն կերպ դիմադրում է այդ առաջընթացին: Հարեւան երկրում ստեղծվել է ազգայնամոլության, անհանդուրժողականության մթնոլորտ, որի զոհը դարձավ հայ լրագրողը: Իսկ այդ մթնոլորտի համար պատասխանատուն, իհարկե, նախեւառաջ, Թուրքիայի իշխանություններն են:

Обвинять исключительно турецких властей за нежелание реформироватся и становится демократическим неуместно. Есть государства которым выгодно недемократическая и несвободная Турция. Между прочим этим же государствам вдвойне невыгодна свободная Армения тоже !!!

[PsilocybeLarvae]

Mono, а насчет этого куска, мнения будут?

Երբ մենք արձանագրում ենք, որ Թուրքիա պետությունը դեռ չի հասել քաղաքակրթության, մշակույթի այն մակարդակի, որը նրան հնարավորություն կտար եվրոպական ընտանիքի լիիրավ անդամ դառնալ, դա չի նշանակում, թե Հայաստան պետությունն այդ առումով ավելի բարվոք վիճակում է: Այստեղ մենք՝ ժամանակակից հայաստանցիներս, բացարձակապես պարծենալու տեղ չունենք: Քաղաքակիրթ երկրում հնարավոր չէ, որ ամբողջ «բիզնես էլիտան» եւ խորհրդարանի մեծ մասը կազմված լինեն կիսագրագետ խուժանից: Քաղաքակիրթ երկրում իշխանությանն ընտրում է ժողովուրդը եւ այն փոխվում է ընտրությունների միջոցով: Վերջապես, քաղաքակիրթ երկրում նախագահն իրեն դուր չեկած հեռուստաընկերությունները չի կարող փակել, եւ հետեւաբար՝ ասել, որ Հայաստանում իշխանություններն ավելի հանդուրժող են այլակարծության նկատմամբ, քան Թուրքիայում, մենք, ցավոք, չենք կարող:

[Mono]

Ազգայնականները, անկախ նրանից, թե ինչ ազգի են, ուզում են համոզել, որ իրենց էթնոսը ամենաբարին է, ամենաարդարը, ամենահանդուրժողը ու պատմականորեն «ամենատառապյալը» (հենց այդ տրամաբանությամբ էլ Թուրքիայի ղեկավարները նույնիսկ տեսականորեն բացառում են, որ իրենց ժողովրդի պատմության մեջ ամոթալի էջեր են եղել): Եվ հակառակը© ըստ ազգայնականների՝ կան էթնոսներ, որոնք իրենց էությամբ դաժան են, նենգ եւ արնախում: Դա, իհարկե, հեքիաթ է: Այն ազգերը, ում բախտ է վիճակվել ստեղծել պետություն, իրար հետ մրցում են ոչ թե իրենց «ներքին», ի վերուստ տրված հատկություններով, այլ նրանով, թե ինչպես են կազմակերպել իրենց պետությունների կյանքը:

Стандартные фразы, ни о чем. Народы разные. Если бы они не были разными то естественно они не разделялись бы некоторым признакам. Но глобально народы разделяются на два типа.
1. Народы в среде которых рождаются люди которые пытаются возвисить свой народ, и которые стремятся обеспечить рост качества самоуправления собственного народа и не хотят видеть свой порабощенным. Будь это порабощение идейным, законадательным, финансовым либо же военным. Эти народы имеют будущое.
2. Также есть народы в среде которых количество вышеописанных людей невысоко. Наоборот поддаются зомбированию, не стремятся к справедливости ни внутри общества ни вовне. Их устраивает рабское состояние души и тела. Такие народы может и выгодны с точки зрения власть имущих но тем не менее такие "народы" существуют до тех пор пока существует государство которое их зомбирует. А когда по тем или иным причинам государство пленником которого являлся этот народ падает то этот "народ" исчезает с политической арены также быстро как и появился и возвысился до этого.

В свете этого становится ясно, что коварные "народы" все таки существуют. И вся теория Арама Абрамяна а националистах и народах не выдерживает никакой критики.

Коварен тот "народ" который НЕ СОПРОТИВЛЯЕТСЯ коварным планам элиты который властвует этим народом. Турецкий "народ" можно считать коварным народом до тех пор пока для него остается _приемлимым_ такое коварное государство !!! Если этот народ не предпринимает никаких шагов, ( спектр и варианты этих шагов могут быть разными ) по изменению ситуацию то значит его нравственный уровень соотвествует нравственному уровню своей же элиты.

Երբ մենք արձանագրում ենք, որ Թուրքիա պետությունը դեռ չի հասել քաղաքակրթության, մշակույթի այն մակարդակի, որը նրան հնարավորություն կտար եվրոպական ընտանիքի լիիրավ անդամ դառնալ, դա չի նշանակում, թե Հայաստան պետությունն այդ առումով ավելի բարվոք վիճակում է: Այստեղ մենք՝ ժամանակակից հայաստանցիներս, բացարձակապես պարծենալու տեղ չունենք: Քաղաքակիրթ երկրում հնարավոր չէ, որ ամբողջ «բիզնես էլիտան» եւ խորհրդարանի մեծ մասը կազմված լինեն կիսագրագետ խուժանից: Քաղաքակիրթ երկրում իշխանությանն ընտրում է ժողովուրդը եւ այն փոխվում է ընտրությունների միջոցով: Վերջապես, քաղաքակիրթ երկրում նախագահն իրեն դուր չեկած հեռուստաընկերությունները չի կարող փակել, եւ հետեւաբար՝ ասել, որ Հայաստանում իշխանություններն ավելի հանդուրժող են այլակարծության նկատմամբ, քան Թուրքիայում, մենք, ցավոք, չենք կարող:

Все перечисленные "минусы" армянского общества как раз проистекают из идеологии исповедуемой господином Абрамяном.
Более того армянский народ в силу своих возможностей и способностей _сопротивляется_ этой идеологии.
Власть денег -- В государстве который провозглашает рынок верховной ценностью а финансы и центробанк священной коровой над которой не властен даже всенародно избранный президент то кто же должен править этим государством? Вообще непонятно на что жалуется Арам Абрамян
Фальшивые выборы -- То что в Армении выборы фальсифицируются начиная с 1995-ого года показывает доказывает одно. Для армянского народа НЕПРИЕМЛИМ нынешный курс развития страны. Кульминацией этого неприятия являлся Ноябрь 2005-ого года.
Спрашивается а кто несет отвественность за эту ситуацию? Отвественость впервую очередь возлагается на тех кто по долгу службы должны создавать программы курс развития страны и преподнести эти программы народу. Это так называемый политико-медийная элита, частью которого является сам Арам Абрамян и его друзья по перу.
Кругозор политико-медийной элиты Армении очень узок. Она эмоциональна , глубоко закоплексована, у нее в голове сидят мифические стереотипы и вообще царит полный сумбур. В советское время хотя бы существовала какая никакая философская теория на основе чего делались политические прогнозы и доводы. А сегодня все доводы строятся на произвольных умозаключениях а также аппеляциями на Евро и международные инстанции. Короче если Евроинстанция скажет что молоко черное то это будет догмой для Аравота и никакой довод не может убедить в обратном.
Естественно в этой ситуации у Армянского народа нету выбора. Есть десятки партии но по сути все они одинаковые и не отличаются по сути. И именно вследствие этого мы уже 12 лет живем в зависнутом состоянии когда народ не признает итогы выборов но конкретно не предпринимает активных шагов поскольку не видит РЕАЛИСТИЧНОЙ альтернативы.

Подавление инакомыслия -- Если взять статистику подавления инакомыслия в Армении то легко убедится что самая непримирая борьба идет против тех кого Аравот называет националистами. Именно их судят по самым строгим законам, именно для них заблокированы сми, и наоборот антиармянский семинар организованный Грантом Багратяном освещается на полную катушку по первому каналу, а вот мнение Армена Агаяна по поводу архиактуальной тематики вокруг Сефиляна полностью игнорируется телевидением. Но почему то уверен что такое избирательное подавление инакомыслия по душе многим нашим "свободолюбивим" журналистам.
Так что пинать нужно на себя а не на армянский народ. И еще неизвестно почему был закрыт А1+, ведь именно А1+ поднял шумиху против плана Гобла по по так называемому Мегринскому коридору. И еще одно напоминание. А1+ был закрыт после вхождения Армении Евросовет. Именно по требованиям евросовета был изменено законадательное поле в рамках которого действуют армянские телеканалы и именно после этого у нас был запрещен гос.канал и создано непонятное явление под названием общественный канал.
Это так к сведению если забыли. Естественно для человека ослепленного культом Европы трудно признать что уровень свободы прессы в Армении начал резко падать именно после вхождения Армении в Евросовет. Но если посмотреть на вещи трезво то это логично. Европа это 400-500 миллионное многонациональное сообщество и для управления этими массами нужно ограничить свободу. И легче всего ограничить свободу именно под лозунгами защиты прав человека. Но это уже совсем отдельный разговор

[Mono]

Եթե իսկապես ուզում ենք հասնել մեր ազգային իղձերին, ապա ճանապարհը մեկն է. ստեղծել ավելի ժամանակակից, ավելի ժողովրդավարական, տնտեսապես եւ քաղաքականապես ավելի զարգացած պետություն, քան մեր հարեւաններինն է: Դա, իհարկե, ավելի դժվար է, քան դատարկ «պահանջատիրությամբ» օդ ցնցելը:

Армения будет сильна только тогда когда народ Армении и власти Армении устроят такой жизнеуклад где любой человек сможет получить максимальные возможности для самовыражения. И где люди не будут разделятся по категориям и кастам. Кастовость и несвобода духа вот две самые неприемлимые вещи для армянина.
И неважно какая будет политическая организация, монархическая, парламентарская или же президентская. Форма не важна, важна суть.
Это раз! А во вторых тут опять пошли стандартные глюки.
Армения может быть более демократичной и развитой нежели свои соседи только в том случае если контакты Армении со своими соседями будут сведены к минимуму. Это же очевидно. Не может быть Рая по одну сторону Аракса и кромешного Ада по ту сторону Аракса если мост на Араксе открыт !!!
Но если все таки есть желание строить демократию в отдельно взятой стране то тогда не нужно агитировать за открытие границ любой ценой.!!

Короче сплошные противоречия ...

[Mono]

ԱՄԵՆ ԻՆՉ ՏԱՆՈՒՄ Է ԴԵՊԻ ՀԱՇՏԵՑՈՒՄ

Երեկ մի քանի ժամ շարունակ հայաստանցիները, աշխարհով մեկ սփռված ողջ հայությունը եւ ընդհանրապես համաշխարհային հանրությունը ուղիղ եթերով հետեւում էին, թե ինչպես է Թուրքիայի հասարակությունը հրաժեշտ տալիս ուրբաթ օրը Ստամբուլի կենտրոնում սպանված թուրքահայ ականավոր գործիչ Հրանտ Դինքին:

Հեռուստաէկրանին երեւացող տեսարանն իսկապես տպավորիչ էր: Տպավորիչ էր այն հարյուր հազարավոր մարդկանց ալիքը, որ ուղեկցում էր Հրանտ Դինքի աճյունը տեղափոխող մեքենան, տպավորիչ էին ժամանակ առ ժամանակ հնչող ծափահարությունները, «Մենք բոլորս հայ ենք, մենք բոլորս Հրանտ Դինքն ենք», «Վերացնել 301-րդ հոդվածը», «Ուս ուսի տանք ֆաշիզմի դեմ» բովանդակությամբ տասնյակ հազարավոր պաստառներն ու նույն բովանդակությամբ վանկարկումները: Նման իրավիճակներում սովորաբար զգացական մակարդակում որոշակի խմորումներ են առաջանում, որոնք տեղափոխվում են նաեւ գիտակցական եւ հրապարակային մակարդակներ: Ու երեկվա օրն այս իմաստով բացառություն չէր: Մասնավորապես, Հրանտ Դինքի հուղարկավորության արարողությունը ուղիղ եթերում ցուցադրող բոլոր հեռուստաընկերությունների եւ նրանց մեկնաբանների խոսքում, հեղինակավոր թերթերի լրագրողների հոդվածներում կարմիր թելի պես անցնում էր մի միտք՝ Հայաստանը եւ Թուրքիան կարող են հաշտվել, հայ եւ թուրք ժողովուրդները կարող են հաղթահարել ատելությունն ու համերաշխ ապրել: Որոշ դեպքերում դա ասվում էր ուղղակիորեն, ինչպես «New York Times»-ում, որը նշել էր, թե Դինքի սպանությունը եւ դրանից հետո Ստամբուլում տեղի ունեցող զարգացումները տանում են դարավոր թշնամիների՝ ՀՀ-ի եւ Թուրքիայի հաշտեցման, կապերի ջերմացման: Իսկ որոշ դեպքերում, եթե նույնիսկ այս միտքն ուղղակիորեն չէր ասվում, ապա առնվազն ակնարկվում էր: Ստամբուլում կատարվողն այնքան տպավորիչ էր, որ նույնիսկ «Հայլուրը», որ այս օրերին չէր դադարում Դինքի սպանությունը ներկայացնել միայն «թուրքը մնում է թուրք»-ի գաղափարախոսության վեկտորի մեջ, երեկ դա չէր անում: Ընդհակառակը, «Հայլուրի» մեկնաբանը ուղիղ եթերում շարունակ զարմանքի բացականչություններ էր արտաբերում այն կապակցությամբ, թե ինչ աննախադեպ եւ աներեւակայելի համերաշխություն է ցուցադրում թուրք ժողովուրդը հայերի նկատմամբ: Ոչ մի վատ խոսք, ոչ մի հակաքարոզչություն: Ավելին, ՀՀ պաշտոնական քարոզչամեքենան պատրաստ էր պատասխան քայլ անել, եթե թուրքական կողմից, բացի հանրային մակարդակում երեւացող համերաշխությունը, համերաշխության այլ՝ պաշտոնական դրսեւորումներ էլ լինեին: Մասնավորապես` «Հայլուրի» ուշադրության կենտրոնում էր այն, թե արդյո՞ք Թուրքիայի փոխվարչապետ, ԱԳ նախարար Աբդուլլահ Գյուլը, որն ըստ ակնկալիքների պետք է մասնակցեր հուղարկավորության արարողությանը, կմոտենա ՀՀ պաշտոնական պատվիրակությանը եւ կսեղմի ՀՀ փոխարտգործնախարար Արման Կիրակոսյանի ձեռքը: Աբդուլլահ Գյուլը, սակայն, հակառակ սպասումների, չմասնակցեց հուղարկավորությանը: Իսկ նրա փոխարեն Թուրքիայի կառավարությունը ներկայացրեցին պետնախարար Մեհմետ Ալի Շահինն ու ներքին գործերի նախարար Աբդուլկադիր Ակշուն: Վրեջիններս իրենց աստիճանով ավելի ցածր են, քան Աբդուլլահ Գյուլը, եւ բացի այդ, ի պաշտոնե զբաղվում են նաեւ Թուրքիայի հայկական համայնքի հարցերով: Իսկ ինչպես մեզ հետ զրույցում հայտնեց ՀՀ պատվիրակության անդամ, Սեւծովյան տնտեսական համագործակցության կազմակերպությունում ՀՀ ներկայացուցիչ Կարեն Միրզոյանը, Հայաստանի եւ Թուրքիայի պատվիրակությունների միջեւ որեւէ շփում չի եղել: Սակայն նման շփումի սպասում էր թերեւս միայն ՀՀ պաշտոնական քարոզչամեքենան: Իսկ մնացած աշխարհի համար երեկվա դրությամբ մինչեւ Դինքի հուղարկավորության արարողությունը սկսվելը, Թուրքիայի իշխանություններն արդեն համերաշխության մինչ այժմ չտեսնված եւ չլսված քայլ էին արել` ուղղված Հայաստանի իշխանություններին: Մասնավորապես` համաշխարհային թերթերն ու հեռուստաընկերությունները, այդ թվում` «New York Times»-ը, «CNN»-ը, «BBC»-ն, հաղորդում էին, որ չնայած նրան, որ Հայաստանի եւ Թուրքիայի միջեւ դիվանագիտական հարաբերություններ գոյություն չունեն, Թուրքիայի կառավարությունը Հայաստանի կառավարությանը հրավիրել է մասնակցելու Հրանտ Դինքի հուղարկավորության արարողությանը: «CNN»-ի մեկնաբանի գնահատականով, դա չափազանց լուրջ քայլ է, իսկ ահա «New York Times»-ի գնահատմամբ, Հայաստանի պաշտոնյաներն իրենց հերթին «պատմություն են ստեղծել», երբ ընդունել են Թուրքիայի հրավերը եւ ժամանել Ստամբուլ: Մի խոսքով, այսօր արդեն կարելի է արձանագրել, որ չնայած այս օրերին բազմաթիվ հրապարակումներ եղան այն մասին, որ Հրանտ Դինքի սպանության համար մեղավոր են Թուրքիայի իշխանությունները, այդ երկրում տիրող անհանդուրժողականության մթնոլորտի եւ այլնի համար, արդյունքում, սակայն, թուրքական կառավարությանն ու հասարակությանը հաջողվեց շահել համաշխարհային հանրության համակրանքը:

Դրան նպաստեց, թե° ՀՀ իշխանություններին հրավիրելու քայլը (թեեւ ՀՀ ԱԳՆ խոսնակի պաշտոնակատարը երեկ հայտարարել է, թե իրենք պաշտոնական հրավեր չեն ստացել, սակայն նման դեպքերում խոսքը ոչ թե պաշտոնական, այլ դիվանագիտական խողովակներով ստացվող հրավերների, իսկ ավելի կոնկրետ` «մեսիջների» մասին է), թե° հիմնականում թուրքերից կազմված ավելի քան հարյուր հազարանոց երթը, թե° այն հեռուստակադրերը, որտեղ թուրք երեխաները հայերեն երգեր են երգում եւ այլն, եւ այլն: Ավելացնենք, որ հայերեն եւ թուրքերեն տառերով գրված «Մենք բոլորս հայ ենք, մենք բոլորս Հրանտ Դինքն ենք» բովանդակությամբ տասնյակ հազարավոր պաստառները երթի մասնակիցներին բաժանվել են Ստամբուլի քաղաքապետարանի կողմից, այն դեպքում, երբ Շիշլի թաղամասի քաղաքապետի հրահանգով բաժանվել են սպիտակ մեխակներ եւ աղավնիներ: Հիշեցնենք, որ Հրանդ Դինքն իր վերջին հոդվածում իրեն համեմատել էր աղավնու հետ, եւ այդ պատճառով «Ակոսի» խմբագրատան դիմաց տեղի ունեցող հրաժեշտի արարողության ժամանակ Դինքի այրու՝ Ռաքել Դինքի խոսքից հետո նա եւ նրա զավակները երկինք բաց թողեցին սպիտակ աղավնիներ: Թուրքիայի իշխանությունները ցանկություն են հայտնել նաեւ Հրանտ Դինքի հուղարկավորությունը կազմակերպել Թուրքիայի պետական արարողակարգով, որի համաձայն, դագաղը պետք է ծածկված լիներ Թուրքիայի դրոշով: Սա, սակայն, տեղի չի ունեցել, քանի որ Պոլսո Հայոց պատրիարքարանը պնդել է, որպեսզի հուղարկավորությունը տեղի ունենա հայկական ծիսակարգով: Ինչեւէ, ակնհայտ է, որ հայ եւ թուրք ժողովուրդների հաշտեցման համար պայքարած թուրքահայ գործիչը իր մահով նման հաշտեցումն իրականություն դարձնելու աննախադեպ հնարավորություն է ստեղծել: Արդյոք կօգտագործվի՞ այս հնարավորությունը, ցույց կտա մոտ ապագան: Համենայնդեպս, կասկածից վեր է, որ հուզական այս ալիքը մարելու հետ կորսվելու է նաեւ սույն հնարավորությունը: Այդ դեպքում շահած դուրս կգա միայն Թուրքիան, որը Հրանտ Դինքի սպանությամբ իր հեղինակությանը պատճառված վնասը հասցրած կլինի մինիմումի:

ԱՆՆԱ Վ.ՀԱԿՈԲՅԱՆ

http://www.hzh.am/24.01.07.html

С Анной Акопяном подискутирую завтра

[Anouk]

Page B6

The Turkish response to the assassination of writer Hrant Dink has been encouraging. “ We are all Hrant Dink,” said the protesters’ signs. It looks as if the people of Turkey are ready to defend their freedom.

OTTAWA CITIZEN

There is little doubt that Hrant Dink was killed because of his opinions. He was shot to death on Jan. 19 in Istanbul. He was the editor of a Turkish- Armenian newspaper who spoke his mind about the 1915 massacres of Armenians. The Turkish authorities have arrested a 17- year- old and say they suspect the teenager was incited by nationalist militants.


Turkey has yet to come to terms with its history, and there is resentment and tension between ethnic Armenians and ethnic Turks. In such a climate, one might have expected the assassination of a prominent advocate, on either side, to inflame sectarian divisions, even to spark a cycle of revenge.


That hasn’t happened. There have been large and peaceful protests in the streets. Non- Armenians carried signs that read, “ We are all Armenian.” Crowd estimates from Mr. Dink’s funeral procession have been on the order of 100,000 mourners.


This is an encouraging sign that the people of Turkey want to live in a secular, pluralist and free society. As for the Turkish government, the signs are not as clear. Despite the official display of mourning over Mr. Dink, it must not be forgotten that Turkish law makes it a crime to “ insult” Turkey and its national character.


This law has led to charges against several writers, including Mr. Dink. It may have been a misguided teenager who shot him, but it is the government that is willing to send writers such as Mr. Dink to jail for using the word “ genocide” in the context of the Armenian massacres.


When Turkish police brought a nationalist into a courtroom to face charges in the Dink case, he yelled that Orhan Pamuk had better watch out. Mr. Pamuk is the Turkish writer who won the 2006 Nobel literary prize. He, too, has been charged with the crime of insulting Turkishness, although his case was thrown out on a technicality. The state is sending mixed signals to the nationalist zealots, as the courtroom outburst — not to mention the Dink murder itself — suggested.


Turkey’s policy of harassing its best writers is an embarrassment to a country that wants to be seen as worthy of inclusion in the European Union.


Most writers, and especially journalists, work to keep governments accountable to the citizenry. In return, citizens will pressure their governments to respect the press. In China, outcry over a journalist beaten to death at a coal mine has caused President Hu Jintao to become personally involved in the investigation.


Canadian Journalists for Free Expression puts the number of journalists killed last year at 82 and calls 2006 the most deadly year on record for journalists. Deciding whether a person is a journalist and why they died isn’t always a simple task, so tallies vary, but 2006 was a deadly year by anyone’s calculation.


Freedom of expression is the first freedom; without it, no country can build democracy. Without it, Turkey cannot reach its potential.

[Malina]

Турция скорбит.

"Будь я турок, если я вру" - Эммануиль Кант.

Но комментс.

[Mono]

En visite à Paris à l'occasion de l'Année de l'Arménie en France, le président arménien évoque pour « Le Figaro » le débat sur la reconnaissance du génocide de 1915.


LE FIGARO. - Comment jugez-vous l'attitude de la France sur la pénalisation de la négation du génocide arménien ?


Robert KOTCHARIAN. - Nous sommes reconnaissants à la France d'avoir donné force de loi à la reconnaissance du génocide arménien. Je sais qu'il y a des *tentatives d'aller plus loin. Elles ne sont pas de notre initiative mais résultent plutôt des efforts de la communauté arménienne. C'est une affaire politique interne à la France, et il lui revient de trouver les formules qui lui conviennent. Mais, bien évidemment, l'Arménie ne peut qu'être d'accord avec tout ce qui concerne la reconnaissance du génocide arménien.


Les relations de votre pays avec la Turquie peuvent-elles s'améliorer après le meurtre à Istanbul du journaliste arménien Hrant Dink ?


Les avis divergent mais je pense que cet assassinat n'aura pas d'influence, une fois passé le choc initial. Le problème est beaucoup plus profond et prend sa source dans l'histoire du peuple turc. Les empires ont toujours du mal à demander pardon et c'est encore plus vrai lorsqu'il s'agit d'un empire oriental.


Pourquoi l'Arménie refuse-t-elle la proposition turque de créer un comité mixte d'historiens sur la question du génocide ?


La normalisation des rapports bilatéraux incombe aux gouvernements et non aux historiens. C'est pourquoi nous sommes prêts à établir avec la Turquie des relations diplomatiques sans conditions préalables, à créer une commission intergouvernementale et à discuter de toutes les questions, y compris les plus *sensibles. Sur le continent européen, plusieurs pays ont des différends historiques ou territoriaux. Ceci ne les empêche pas d'avoir des frontières ouvertes, des relations normales, et de discuter parallèlement des problèmes existants. La vraie question est la suivante : pourquoi les autorités d'Ankara refusent-elles l'idée de la création d'une commission intergou*vernementale pour trouver des solutions à tous les problèmes bilatéraux ?


Une adhésion de la Turquie à l'Union européenne serait-elle bonne pour l'Arménie ?


Le processus de l'adhésion à l'UE suppose de sérieuses réformes pour la transformation de la société turque. Cela signifie une progression vers une Turquie plus prévisible, plus ouverte, plus tolérante vis-à-vis des minorités, plus disposée à réévaluer son histoire, etc. En outre, avec une adhésion de la Turquie, nous aurions une frontière avec l'UE, ce qui serait évidemment positif. Mais nous ne voulons pas d'une adhésion à l'Union « à crédit ». N'oublions pas que les négociations ont été entamées avec un pays bloquant ses frontières avec son voisin, sans parler du problème non résolu des relations avec Chypre.


Quelle solution espérez-vous pour le Haut-Karabakh, territoire azerbaïdjanais peuplé d'Arméniens, dont vous exigez l'indépendance ?


Tout peuple a un droit absolu à son indépendance. Il n'y a pas d'exemple d'un peuple qui ait dû renoncer à son indépendance après l'avoir acquise dans les faits. Il est absurde de parler de l'intégrité territoriale de l'Azerbaïdjan, car le Haut-Karabakh a acquis son indépendance lors de l'effondrement de l'URSS dans un processus juridique irréprochable et n'a jamais fait partie de l'Azerbaïdjan indépendant. Les négociations ne peuvent viser qu'à fixer un délai pour la reconnaissance de l'indépendance du Haut-Karabakh au moyen d'un référendum.


Votre visite à Paris coïncide avec l'Année de l'Arménie en France. Êtes vous satisfait des relations bilatérales ?


L'organisation de l'Année de l'Arménie en France témoigne des relations exceptionnelles entre nos deux pays. Je voudrais souligner le soutien de la France dans l'approfondissement de la coopération avec les structures européennes, la médiation active et le rôle constructif de la France dans le processus du règlement du conflit du Haut-Karabakh. Nos relations économiques sont par ailleurs en progression. De grandes compagnies françaises sont présentes dans les branches diverses de notre économie. Nous attachons enfin une importance majeure à la coopération dans les domaines culturel, de recherche et d'enseignement. L'Université Française d'Erevan est ainsi devenue une des écoles d'enseignement supérieur les plus prestigieuses du pays.

http://www.lefigaro.fr/international...er_pardon.html

Привожу интервью Кочаряна в Фигаро !

В интервью журналист задает вопрос который звучит очень странно

Les relations de votre pays avec la Turquie peuvent-elles s'améliorer après le meurtre à Istanbul du journaliste arménien Hrant Dink ?

Вопрос переводится примерно так. "могут ли отношения Турции и Армении улучшится после убийства Гранта Динка ?"

Задающий этот вопрос очевидно считает, что шоу разыгранное во время похорон Гранта Динка достаточно для того чтобы обмануть бдительность армян.

Tакая постановка вопроса наводит на версию, что заказчиком убийства и дальнейшой медийной шумихой занималась одна и та же группа, которая ставила перед собой задачу давить на психику армян а также на правительство турции чтобы наконец то изменить ситуацию в армяно-турецких отношениях. Либо же организаторами были националисты но СНН и ББС решили его осветить так, чтобы создать у армянского народа позитивный имидж Турции.

Но кровавое шоу не достигло желаемого результата. Как правильно отметил Р. Кочарян, проблема эта очень фундаментальная чтобы так находу его раскачать и изменить ситуацию.

Так что вероятно нам придется стать свидетелем еще более изощренных инсценировок, ...

П.С. А журналист Фигаро настолько уже обнаглел что уже не следит за своими словами и раскрывает свою реальную натуру. Как может убийство вообще способствовать чему то положительному. ?? Идиот ...